มีใครบางคนกล่าวไว้ว่า"ชีวิตคือการเดินทาง"ในชีวิตของคนเรานั้น ไม่อาจยุติการเดินทางไปข้างหน้าได้ จะเดินเร็วหรือช้าเท่านั้น และไม่มีใครรู้ว่าจะจบลงเมื่อไร แต่นั่นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญอยู่ที่ว่าจะจบลงอย่างไร จบแบบมีคุณค่าต่อตนเองและคนรอบข้างที่เกี่ยวข้องด้วยหรือเปล่า หรือจะจบอย่างไร้ค่า ไม่มีความหมาย ไม่มีคุณค่ากับความทรงจำของใครต่อใคร
พระที่นั่งทรงธรรมซึ่งสมัยที่ผมเป็นเด็กวัดที่วัดอัมพวันแห่งนี้หลวงพ่อเจริญ (พระครูเจติยาภิบาล)เจ้าอาวาสเคยจำพรรษาอยู่ในพระที่นั่งนี้ พวกเราเด็กวัดเรียกตรงนี้ว่า “กุฏิล่าง” ส่วนกุฏิบน(หลังโรงเรียวัดอัมพวัน)นั้นพระครู เฮง(รองเจ้าอาวาส) ดูแล ผมกับเพื่อนพักอยู่กุฏิตรงข้ามพระที่นั่ง
Posted by ลุง วรรณ at 08:59
Labels: ตลาดน้ำอัมพวา